Κωπηλατώντας κι εγώ στα νερά της απελπισίας και του θυμού, με το ίδιο ανήμπορο πληκτρολόγιο που έχετε κι εσείς μπροστά σας, σκέφτηκα πολύ μήπως θα έπρεπε να ακυρώσω τη συναυλία της Δευτέρας, δείχνοντας έτσι τη συμπαράστασή μου σε εκείνους που δεν πνίγονται μόνο στο θυμό, σ’εκείνους που έχουν άμεση ανάγκη. 

Θα μπορούσε να γίνει κι έτσι. 

Μέρα άλλη μπορεί να βρεθεί, το κάναμε άλλωστε και με αφορμή το ναυάγιο της Πύλου-χτες, σχεδόν. 

Και μετά σκέφτηκα, τι είδους ευαισθησία είναι αυτή; Η δουλειά που κάνουμε δεν έχει ανάγκη μεσίστιες σημαίες για να δείξει ότι είναι καθημερινά μέσα στους άλλους. Είναι σπουδαίο που μόνο οι καλλιτέχνες δείχνουν να απολογούνται για την εγκληματική ανευθυνότητα των ιθυνόντων. Έχουμε όμως κι άλλα όπλα στην τέχνη αυτή του ενός για τον άλλον. 

Ζήτησα λοιπόν από τους συνεργάτες μου στην Prospero, τη Zuma Communications και από τους αγαπητούς ανθρώπους του Φεστιβάλ «Στη σκιά των βράχων» η συναυλία να γίνει αφορμή να μαζέψουμε νερό, τρόφιμα, κλινοσκεπάσματα, powerbanks και ό, τι άλλο αντέχει και χρειάζεται. 

Εμείς -πέρα από τη δική μας οικονομική και υλική συνεισφορά- θα αναλάβουμε με δικά μας έξοδα τη συγκέντρωση, τη φύλαξη, τη μεταφορά και την παράδοση.Ως τη Δευτέρα θα σας πούμε όλες τις λεπτομέρειες και θα σας δώσουμε όλες τις οδηγίες.  

Δεν πρόκειται ούτε για πράξη ανωτερότητας, ούτε -προς θεού- για φιλανθρωπία. Στη θέση των ανθρώπων που τώρα πλήττονται θα είμαστε αύριο εμείς. Πρόκειται για δράση, με τα μικρά όπλα που διαθέτουμε, εφόσον την μπορούμε. Και την προτιμούμε χίλιες φορές από την παραίτηση και την αδράνεια-κι εμείς και τα τραγούδια που μας ένωσαν.